آن آیات، آن چیزها

کتاب ترانه ها اولین مجموعه شعر در کشور من است،

نشان دهنده آفرینش شعر از سلسله ژو غربی تا اواسط بهار و دوره پاییز است که در آن توصیف عشق سهم زیادی را اشغال می کند.اشعار عاشقانه در «دفتر ترانه ها» گرم و عاشقانه، ناب و طبیعی است و تبادل دل و دل و برخورد عشق و عشق است.اگرچه بسیاری از شعرهای عاشقانه در نسل‌های بعد از نظر ارزش ادبی بسیار پایین‌تر از «دفتر ترانه‌ها» هستند، اما می‌توان آن‌ها را میراث و توسعه «دفتر ترانه‌ها» دانست.

برای به اصطلاح یرن که فقط یک طرف دارند، مرد ساده لوحانه فکر می کرد که صد سال پیش عاشق شده بودند و آن طرف فقط بعد از صد سال تناسخ دوباره ملاقات می کرد.بنابراین، حتی اگر جلو «آسمان سبز است، شبنم سفید یخبندان، و راه دراز و دراز» باشد، باز هم به امید دیدنت از همه چیز به بالادست می روی، اما در میان آب هستی، انگار مقدر شده که از تو دور باشد و.

دنیا فقط می‌داند که «بانوی عادل، جنتلمن است».با این حال، او

نمی دانست که مرد شعر هر روز برای ملاقات با زن به جنگل نی می رود و از طلوع خورشید شرقی منتظر می ماند تا اینکه درخشش پس از خورشید زمین را به فرار می کشاند و سرانجام تا طنین گذرگاه جوجیوگوانگوان. .روز به روز از ناامیدی آهی کشیدم و روز بعد با امید به امید ادامه دادم.

زن و مرد نمی خواهند بدانند چگونه با هم قرار گرفته اند، آنها فقط می دانند که زمان با هم بهترین زمان در زندگی یکدیگر است.مردان برای ماندن در یک لحظه زیبا زمان می خواهند، در حالی که زنان فکر می کنند زمان مانند یک شکاف است.پس این آه به گوش می رسد که "به شریک زندگی خود بنوشید و پیر شوید؛ پیانو و سرن در خانواده سلطنتی هستند، همه چیز زیباست".

"مرگ و زندگی به هم گره خورده اند و تو از خودت خوشحال خواهی بود

شریک، دستت را بگیر و با شریک زندگیت پیر شو.» این یک شعر عاشقانه نیست، بلکه سوگندنامه ای است که سربازان قبل از رفتن به جنگ داده اند. اما مترادف با عشقی است که هزاران سال است که منتقل شده است. اما چند نفر می توانند بفهمند که یک سوگند فقط یک وعده در باد است. باد مثل قاصدک می وزد که دورتر و دورتر می شود و هیچ کس بر آن اصرار نمی کند. داستان های کتاب ترانه ها بیش از 2000 سال و بیش از 2000 سال اندوه لو یو و تانگ وان را ترک کرده است که "اگرچه اتحاد کوهستانی وجود دارد، اما حمایت از کتاب براق دشوار است"؛ گلایه های لیانگ شانبو و ژو یینگ تای که "هر دو تبدیل به پروانه می شوند و می رقصند، و عشق و عشق بی عاطفه نیستند"؛ نالان رونگرو و لو "یک زوج تا آخر عمر، همدیگر را دوست دارند اما نه یک قرار کور". به زیبایی چرخید و به زیبایی فراموش شد.از انتهای زمین دیگر به طور معمول صحبت نمی شود، ما فقط آغاز یک مرحله و پایان یک مرحله هستیم.

شعر با کلماتی متروک و زیبا به توصیف آنچه نویسنده می پردازد

شخصا دیده، شنیده یا تجربه کرده است.نتیجه اینکه شعر زیبا و متروک است، اما نه در غم و نه در شادی، فقط مردم در آن فرو می روند.